Kerstmis 2018, 22u21

Op het moment van schrijven zit ik aan mijn bureau in de wachtstudio van het psychiatrisch ziekenhuis waar ik dit academiejaar werk. Ik heb Kerstmis niet doorgebracht bij mijn geliefden, niet samen met mijn familie rond een haardvuur gezeten en cadeautjes uitgepakt, niet genoten van een kerstkalkoen. Vandaag wijd ik 24u van mijn leven aan de onbekende naasten die mijn hulp kunnen gebruiken.

En of ze hulp kunnen gebruiken. Waar Kerstmis in andere disciplines vaak een aangename tijd is, met minder geplande operaties en meer gezelligheid op de afdeling of in de praktijk, is het voor onze patiënten een van de moeilijkste periodes van het jaar. Want de kerstperiode is niet alleen feest en liefde, het betekent ook een confrontatie met de eenzaamheid. De therapeut die wekelijks bezocht werd is met vakantie. De bakker waar elke dag een praatje mee werd gedaan is tijdelijk gesloten. De buren met wie geregeld koffie werd gedronken verblijven bij familie aan de andere kant van het land. Voor veel van mijn patiënten is de kerstperiode een ongestructureerd, geïsoleerd, koud, zwart gat waarin ze vechten om te overleven.

Dus ik trek een feestelijke pull aan, zet mijn vrolijkste glimlach op en wandel van afdeling naar afdeling, om lichamelijke problemen op te lossen en agressie-incidenten aan te pakken, om moeilijke beslissingen te maken over autonomie en suïcidaliteit, om op drukke momenten toch vriendelijk en geduldig te blijven voor de overspoelde vrouw aan de andere kant van de telefoonlijn. Vandaag is niet voor mezelf maar voor De Ander. Vandaag trek ik me op aan één zin:

“As much as it sucks to work today, it would suck more to be one of my patients today.”

Shana